سال 86 بود كه حادثه اي تلخ، زندگي شان را تغيير داد. دختربچه ها داشتند جلوي چشم مادرانشان با بي خيالي در خيابان راه مي رفتند، خيابان پيروزي؛ ناگهان صداي مهيب و اتفاقي كه ديگر نمي شد جلوي آن را گرفت. ماجرا از اين قرار بود كه صاحبخانه، بالكن را به طرز ناامني به ساختمان جوش داده بود؛ بالكني كه درست در لحظه عبور بچه ها روي شان سقوط كرد. در اين حادثه زهراي كوچك يكي از پاهايش را از دست داد. حالا زهرا يك پاي مصنوعي دارد و غصه اي كه روي دل خانواده اش مانده است. صاحبخانه مجرم شناخته شد اما اين، براي دختر پا نمي شود. واقعه اي كه علاجش را مي شد قبل از وقوع كرد.
چهارديواري و اختياري! با همين شعار خودشان را محق مي دانند كه هر تغييري مي خواهند به سر و شكل خانه شان بدهند و اتاق و طبقه و تراس اضافه كنند؛ با اين تصور كه خانه خودمان است و كاري به كار كسي نداريم. آقاي همسايه محترم 2 ماه آزگار شبها گوني گوني خاك از ساختمان بيرون مي برد و جايي سر به نيست شان مي كرد و صدايش هم در نمي آمد. شاهد آنچه مشغول انجام آن بود، سر و صداي شبانه روزي بود كه همسايه ها را كلافه كرده بود. بعداً كاشف به عمل آمد كه دارد زير زمين خانه را مسكوني مي كند تا پسرش كه تازه از همسرش جدا شده، بابت اجاره خانه مشكلي نداشته باشد و يكراست به خانه پدري نقل مكان كند؛ البته در واحد تازه ساز زيرزميني.
يكي ديگر يكهو هوس كرده كه تراس پهن خانه را بيندازد سر سالن تا جا باز شود و 2 دست مبل را راحت بشود جا داد و بابت كمبود جا پيش ميهمان ها شرمنده نشود. زياد هم البته به دردسر نيفتاد. سر و ته كار با يك آشناي گردن كلفت در شهرداري منطقه هم آمد و سالن خانه به قاعده، چند متر بزرگتر شد. حالا اينكه آيا ساختمان تحمل اضافه وزن حاصل از بهسازي را دارد يا نه، چيزي است كه زمان آن را مشخص مي كند. زماني كه مي تواند كوتاه باشد يا طولاني. گاهي درست فرداي اتمام بازسازي، اتفاق مي افتد؛ مثل حادثه اي كه براي دختربچه ها اتفاق افتاد چراكه صاحبخانه درست يك روز قبل از اتفاق، بالكن را ضميمه ساختمان كرده بود. اضافه كردن يك طبقه به ساختمان هم امري است كه بارها و بارها اتفاق افتاده؛ بعضي ها با مجوز و برخي ديگر بدون جواز.
ساختمان 2 طبقه كه نرده حفاظ پنجره طبقه دوم اش به شكل ناموزوني از ديوار بيرون زده، ميان رديف خانه هاي يك طبقه در كوچه باريك توي ذوق مي زند. كوچه هاي اين شهر كوچك شمالي تقريباً همين شكل و شمايل را دارند. مي گويند مالك خانه بتازگي طبقه دوم را اضافه كرده است. طبقه دوم را جوري ساخته اند كه حياط خانه را كه حالا حكم پاركينگ پيدا كرده، كاملاً مي پوشانَد. قسمت جلويي طبقه دوم انگار روي هواست. 4 ستون نسبتاً باريك حائل اش شده و حس ناامني به آدم مي دهد. همسايه ها مي گويند اينجا همه همين جور مجوز مي گيرند. يك كسي را در شوراي شهر دارند و كارشان حل مي شود.
بي خيال داريد در پياده رو راه مي رويد و نمي دانيد ممكن است چند لحظه بعد، بالكن خانه اي روي سرتان آوار شود. فقط هم بحث بالكن هايي نيست كه ممكن است به خانه اضافه شده يا به صورت غيراصولي سر سالن يا اتاق خانه افتاده باشند؛ گاهي تراس هاي فرسوده بلاي جان عابران مي شوند. تراس هايي كه گاه به دليل بي استفاده بودن، به انبارهايي با انواع و اقسام وسايل تبديل مي شوند كه چندين برابر وزن قابل تحمل تراس چندمتري است و ممكن است باعث تخريب و ريزش آن شود.
تراس ها به دليل اينكه معمولاً در معرض باد و باران و تغييرات جوي قرار دارند، امكان فرسودگي شان هم بيشتر است. اين را مي توانيد با كمي دقت متوجه شويد. از منزل خودتان شروع كنيد و به ساختمان هاي موجود در سطح شهر برسيد. با اين احوال شايد لازم باشد نظارت بيشتري روي ايمني ساختمان ها از اين جهت صورت گيرد تا از بروز حوادث تلخ جلوگيري شود؛ حوادثي كه سرنوشت بعضي ها را به كل تغيير مي دهد و مسير زندگي خود و اطرافيان شان را عوض مي كند، مثل خانواده زهرا. عارف رحيمي، شوهرخاله زهرا كه دختر خودش هم در اين حادثه دچار شكستگي پا شده بود، مي گويد: «زندگي خانواده خواهر خانمم ديگر به هم ريخت. 20 ميليون تومان بهشان خسارت دادند اما پاي بچه از بين رفت. هزينه درمان هم خيلي زيادتر از اين حرف ها بود. زهرا الان 12 ساله است و يك پاي مصنوعي دارد. پدر و مادرش خيلي عذاب كشيدند. الان يك دختر يك ساله و نيمه هم دارند. سايه اين اتفاق هيچ وقت از سرشان برداشته نمي شود.»
سال 86 بود كه حادثه اي تلخ، زندگي شان را تغيير داد. دختربچه ها داشتند جلوي چشم مادرانشان با بي خيالي در خيابان راه مي رفتند، خيابان پيروزي؛ ناگهان صداي مهيب و اتفاقي كه ديگر نمي شد جلوي آن را گرفت. ماجرا از اين قرار بود كه صاحبخانه، بالكن را به طرز ناامني به ساختمان جوش داده بود؛ بالكني كه درست در لحظه عبور بچه ها روي شان سقوط كرد. در اين حادثه زهراي كوچك يكي از پاهايش را از دست داد. حالا زهرا يك پاي مصنوعي دارد و غصه اي كه روي دل خانواده اش مانده است. صاحبخانه مجرم شناخته شد اما اين، براي دختر پا نمي شود. واقعه اي كه علاجش را مي شد قبل از وقوع كرد.
چهارديواري و اختياري! با همين شعار خودشان را محق مي دانند كه هر تغييري مي خواهند به سر و شكل خانه شان بدهند و اتاق و طبقه و تراس اضافه كنند؛ با اين تصور كه خانه خودمان است و كاري به كار كسي نداريم. آقاي همسايه محترم 2 ماه آزگار شبها گوني گوني خاك از ساختمان بيرون مي برد و جايي سر به نيست شان مي كرد و صدايش هم در نمي آمد. شاهد آنچه مشغول انجام آن بود، سر و صداي شبانه روزي بود كه همسايه ها را كلافه كرده بود. بعداً كاشف به عمل آمد كه دارد زير زمين خانه را مسكوني مي كند تا پسرش كه تازه از همسرش جدا شده، بابت اجاره خانه مشكلي نداشته باشد و يكراست به خانه پدري نقل مكان كند؛ البته در واحد تازه ساز زيرزميني.
يكي ديگر يكهو هوس كرده كه تراس پهن خانه را بيندازد سر سالن تا جا باز شود و 2 دست مبل را راحت بشود جا داد و بابت كمبود جا پيش ميهمان ها شرمنده نشود. زياد هم البته به دردسر نيفتاد. سر و ته كار با يك آشناي گردن كلفت در شهرداري منطقه هم آمد و سالن خانه به قاعده، چند متر بزرگتر شد. حالا اينكه آيا ساختمان تحمل اضافه وزن حاصل از بهسازي را دارد يا نه، چيزي است كه زمان آن را مشخص مي كند. زماني كه مي تواند كوتاه باشد يا طولاني. گاهي درست فرداي اتمام بازسازي، اتفاق مي افتد؛ مثل حادثه اي كه براي دختربچه ها اتفاق افتاد چراكه صاحبخانه درست يك روز قبل از اتفاق، بالكن را ضميمه ساختمان كرده بود. اضافه كردن يك طبقه به ساختمان هم امري است كه بارها و بارها اتفاق افتاده؛ بعضي ها با مجوز و برخي ديگر بدون جواز.
ساختمان 2 طبقه كه نرده حفاظ پنجره طبقه دوم اش به شكل ناموزوني از ديوار بيرون زده، ميان رديف خانه هاي يك طبقه در كوچه باريك توي ذوق مي زند. كوچه هاي اين شهر كوچك شمالي تقريباً همين شكل و شمايل را دارند. مي گويند مالك خانه بتازگي طبقه دوم را اضافه كرده است. طبقه دوم را جوري ساخته اند كه حياط خانه را كه حالا حكم پاركينگ پيدا كرده، كاملاً مي پوشانَد. قسمت جلويي طبقه دوم انگار روي هواست. 4 ستون نسبتاً باريك حائل اش شده و حس ناامني به آدم مي دهد. همسايه ها مي گويند اينجا همه همين جور مجوز مي گيرند. يك كسي را در شوراي شهر دارند و كارشان حل مي شود.
بي خيال داريد در پياده رو راه مي رويد و نمي دانيد ممكن است چند لحظه بعد، بالكن خانه اي روي سرتان آوار شود. فقط هم بحث بالكن هايي نيست كه ممكن است به خانه اضافه شده يا به صورت غيراصولي سر سالن يا اتاق خانه افتاده باشند؛ گاهي تراس هاي فرسوده بلاي جان عابران مي شوند. تراس هايي كه گاه به دليل بي استفاده بودن، به انبارهايي با انواع و اقسام وسايل تبديل مي شوند كه چندين برابر وزن قابل تحمل تراس چندمتري است و ممكن است باعث تخريب و ريزش آن شود.
تراس ها به دليل اينكه معمولاً در معرض باد و باران و تغييرات جوي قرار دارند، امكان فرسودگي شان هم بيشتر است. اين را مي توانيد با كمي دقت متوجه شويد. از منزل خودتان شروع كنيد و به ساختمان هاي موجود در سطح شهر برسيد. با اين احوال شايد لازم باشد نظارت بيشتري روي ايمني ساختمان ها از اين جهت صورت گيرد تا از بروز حوادث تلخ جلوگيري شود؛ حوادثي كه سرنوشت بعضي ها را به كل تغيير مي دهد و مسير زندگي خود و اطرافيان شان را عوض مي كند، مثل خانواده زهرا. عارف رحيمي، شوهرخاله زهرا كه دختر خودش هم در اين حادثه دچار شكستگي پا شده بود، مي گويد: «زندگي خانواده خواهر خانمم ديگر به هم ريخت. 20 ميليون تومان بهشان خسارت دادند اما پاي بچه از بين رفت. هزينه درمان هم خيلي زيادتر از اين حرف ها بود. زهرا الان 12 ساله است و يك پاي مصنوعي دارد. پدر و مادرش خيلي عذاب كشيدند. الان يك دختر يك ساله و نيمه هم دارند. سايه اين اتفاق هيچ وقت از سرشان برداشته نمي شود.»
موکت شویی در منزل تهران